12 ‘Ups en downs’
Telefoon in de nacht.
Nadat ik Lisa van de financiële afdeling had beloofd het geld te regelen had ik naar de verzekering in Nederland gebeld en later ook nog een fax gestuurd waar we geen enkele reactie op ontvingen totdat enkele dagen voor het einde van de behandeling 's Nachts om drie uur de telefoon rinkelde. De juffrouw van de verzekering had er geen erg in dat er een verschil van 10 uur was tussen Nederlanden Mexico. Ze vertelde me dat de kosten die we in Mexico maakten niet vergoed zouden worden. Dat was een grote klap voor ons, want ons hele verblijf daar kostte bij elkaar uiteindelijk meer dan18.000,= dollar en dat was bij de lage koers van de dollar in die tijd altijd nog meer dan 28.000,= gulden. Er was volgens de verzekeringsmaatschappij voor ons geen enkele reden om naar een ander ziekenhuis te gaan omdat Fija alle hulp kon krijgen in het ziekenhuis in Nederland. De behandeling in Nederland had volgens de verzekeringsgeneeskundige moeten worden voortgezet. "Tot de dood erop volgt”, dacht ik er tamelijk cynisch achteraan. De volgende morgen, nadat we weinig hadden geslapen vanwege deze 'nachtelijk meegedeelde’ tegenvaller, lazen we: Mijn stem is tot God, en ik roep; mijn stem is tot God, en Hij zal het oor tot ons neigen. Hij vertelde ons hierdoor weer eens te meer heel duidelijk dat Hij ons hoort en dat dit alles niet aan Zijn aandacht voorbijgaat; de financiële zorgen waren Hem bekend en ook Fija's zeer zwakke gezondheid. Dat gaf ons beiden opnieuw grote troost maar aan de andere kant vond ik het toch ook weer heel erg moeilijk wanneer Fija pijn had. Hij kon die pijn toch eenvoudig wegnemen? Waarom deed Hij dat dan niet? Zowel in het financiële probleem als met betrekking tot het lijden hoefden we gelukkig niet alles te begrijpen, God vraagt alleen vertrouwen en geloof. Ik belde de specialist in Eindhoven op die Fija had geopereerd en hij zegde alle medewerking toe en ook Dr. Contreras zou een brief naar de verzekeringsmaatschappij schrijven, Daarna legden we ook dit inde handen van de Heer en besloten af te wachten wat er verder zou gebeuren. We lazen deze morgen een spreuk op een Amerikaans kalenderblaadje: 'Ill that God blesses is our good and unblest good is ill. And all is right that seems most wrong if it be His sweet will. Deze Woorden hebben ons beiden gedurende de hele tijd die toen nog voor ons lag dagelijks troost en steun gegeven. Hij weet wat Hij doet en Hij kent ons door en door. Als je erover nadenkt hoe Hij Zijn Zoon gaf voor vijanden en haters, dan kan het niet anders of Hij zal zijn kinderen altijd geven wat het allerbeste is voor hen zelfs als de aardse banden verbroken moeten worden. We baden of de Heer steeds weer opnieuw bij ons te binnen wilde brengen dat er NIETS is wat buiten Hem om gaat. Dat is volgens mij de diepste betekenis van deze tekst:...die zijn Eigen Zoon niet gespaard heeft, maar voor ons allen overgegeven heeft, hoe zal Hij ons in Hem niet alle dingen schenken. Alle dingen ontvangen wij in Hem! Niets gaat buiten Hem om! Hij weet wat wij doormaken en Hij zal nooit, nooit in ons leven iets laten gebeuren dat niet naar Zijn heilige wil is. Dat kun je niet leren uit een boekje, dat groeit in overgave.
Bemoedigingen
Op een van de laatste avonden kwamen we terug van de behandelpost, beneden in het hospitaalgedeelte waar Fija lege ’5FU zak' had ingeleverd en de katheter was schoongemaakt. Terwijl we naar onze kamer terugliepen, hoorden we muziek en zang. We liepen op het geluid af en vonden een tiental mensen die zongen terwijl een man op de gitaar begeleidde. Jerry Chud en zijn vrouw Lynda, Waren met andere nieuwe patiënten aangekomen. Later vertelde Jerry dat hij aan kanker aan de alvleesklier leed. Zij kwamen uit Alaska; hij was daar muziekleraar. Vanaf die dag kwamen we onder zijn leiding elke avond om een uur of acht bij elkaar om te zingen. Heerlijk, Fija en ik genoten er bijzonder veel van. We zongen van alles, leuke country & western songs, en aan het einde altijd geestelijke liederen, Daarna hielden we een korte bidstond om voor elkaar en de familie thuis te bidden. Die bidstond was elke dag weer een feest. Er waren veel gelovigen in dat ziekenhuis. Ik herinner me Herb en Irene Fichtner uit Calgary in Canada, zij hadden een kamer naast ons. Martin en Edith Pence uit Volant, Pennsylvania. Ik denk ook aan Thom en Hazel Mulcahy uit Ierland. Verschillende verpleegsters kwamen er ook bij als hun dienst het toeliet. Ze konden allemaal goed zingen maar een van hen, ze heette Consolidad, had een bijzonder mooie stem. Zij zong een keer een Mexicaans volksliedje over een meisje dat ergens in het veld wandelt en dan op het terrein komt van een alleen wonende man die haar eerst erg bars aanspreekt. Het einde is voorspelbaar, ze worden verliefd en trouwen. Daarna speelde ]erry een deuntje op zijn gitaar; ik kende het niet, anderen wel en die begonnen te lachen. Het bleek de melodie van een 'song' van Dolly Parton te zijn en beide liedjes, die een verschillende melodie hadden, waren qua tekst precies hetzelfde.
De dag voordat Fija zou worden ontslagen was een heel bijzondere dag. Het begon met een telefoontje van Bill uit Desert Hot Springs. Hij had zijn broer in Nederland gebeld om te vragen voor ons te bidden. Zijn broer die ook een goede kennis van ons is, was verbaasd dat wij in Mexico waren en hij vroeg aan Bill wie dat allemaal betaalde, omdat een ziekenhuisopname toch altijd een kostbare geschiedenis is. Bill had hem een antwoord gegeven, dat wij typisch 'Billiaans', noemden: ”Ach, dat is voor hen niet belangrijk. Zij hebben helemaal geen geld, dus zij hoeven zich er ook niet druk over te maken.” Kort na dat telefoontje kwam Dr. Contreras op onze kamer en vroeg ons hoe het met onze financiën zat. Hij had gehoord dat we tot nu toe alleen een gedeelte van ons deposito hadden betaald. Hij wist ook dat wij in evangelisatie-arbeid werkzaam waren. Vandaar dat hij kwam om ons op het hart te drukken dat we ons vooral geen zorgen moesten maken over het geld. Hij had de financieel directeur al gevraagd om minimaal een gedeelte van de kosten niet door te berekenen. De derde bemoediging kregen we in de eetzaal. Fija had die mergen aan de Heer verteld dat ze verlangde naar aardappelpuree met boontjes. Peulvruchten waren wel erg goed voor haar, maar in Mexico is nu eenmaal veel minder te koop dan thuis. Vandaar dat je de ene tijd vrijwel uitsluitend tomaten eet en dan weer meloen of papaja’s. Je krijgt wat er op de markt te koop is en het was kennelijk nog niet echt het seizoen voor peulvruchten. Er waren er wel, maar die waren nog veel te duur en die kregen we dus niet .... We liepen die middag de eetzaal in en Fija ging vast aan tafel zitten terwijl ik ons eten ging opscheppen. Ik kon mijn ogen niet geloven: Alleen maar aardappelpuree met sperziebonen, met als toetje appelmoes en yohurt! Dat was nu werkelijk een verhoring van Fija's gebed. We hadden allebei tranen in de ogen.
Pesos met muziek
Diezelfde middag wilde ik nog even naar de kapper, maar ik had alleen Engelse Ponden en geen enkele dollar meer en ook geen peso's. Ik liep naar een bank om de Ponden om te wisselen in peso’s. Ik ging tussen de Mexicanen in de rij staan, maar toen ik eindelijk aan de beurt was kon men mij niet helpen. De bank was alleen open om salarissen uit te betalen, Ik stond dus gewoon tussen de werknemers van een fabriek die hun loonkwamen halen. Dat verklaarde dan ook waarom men mij steeds zo belangstellend aan had staan kijken... Dus kon ik verder gaan zoeken naar een andere bank. De dame aan het loket vertelde me dat ik een bank moest zoeken met ’Cambio' op de deur Want dat zijn de enige banken die geld mogen wisselen. Ik vond er een maar die wisselde alleen dollars en geen Engelse Ponden. Ik ging een winkelcentrum binnen in de hoop dat daar zo’n bank zou zijn. Daar zag ik geen bank maar wel een geldautomaat. Er stond niets op van Maestro of Cirrus maar uit balorigheid besloot ik het maar eens te proberen. Ik stopte mijn pasje van de ABN bank er in en het apparaat vroeg me hoeveel ik wilde. Ik vroeg om1000 peso’s. Toen vroeg hij wat voor pasje ik had, credit kaart, spaarkaart of een kaart van de Banco Mexicana. Ik dacht: "Kom ,ik neem eens die Banco Mexicana". Ik drukte de bijbehorende toets in en ,.... het apparaat begon een merengue te spelen, die speciale Mexicaanse muziek met een trompet. Terwijl de muziek speelde begon er in de ingewanden van het apparaat Wat te rommelen en ik kreeg duizend peso’s, meer dan genoeg om de kapper te betalen. Die laatste avond gingen we vroeg naar bed nadat We John en Judy Nauta hadden gebeld, Want zij zouden ons de volgende morgen komen halen. We zouden dan eerst nog een week in hun huis blijven en daarna via Bill en Truus Fikse in Desert HotSprings weer terug naar Nederland reizen. De volgende morgen tegen tienen waren ]ohn en Judy er en met hen gingen we naar de financiële afdeling om te zien hoe we daar de zaken konden regelen. Het bleek dat we maar de helft hoefden te betalen van de totale kosten.
De andere helft was een gift van het hospitaal. John had van broeders en zusters uit Temecula een blanco cheque meegekregen en betaalde de andere helft na aftrek van het voorschot dat ik al eerder had kunnen geven. De Heer voorzag inderdaad in alles. Hij maakte onze weg ook hierin voorspoedig en ons vertrouwen op een goede afloop werd hierdoor weer gesterkt. Tegen zeven uur 's avonds kwamen We aan bij John en ]udy's huis in Winchester. Daar kregen we een heerlijke kop koffie. Fija mocht dat niet maar ik dronk twee hele grote mokken. Ik had bijna een half jaar in vrijwel geen koffie meer gedronken -eerst thuis al maanden niet om het Fija niet onnodig zwaar te maken en ook in het hospitaal uiteraard niet - maar daar dacht ik niet aan. Nu, ik heb het geweten. Mijn lichaam, altijd vol van coffeïne, was nu helemaal afgekickt, Ik kon de hele nacht niet slapen, maar dat vond ik achteraf niet erg Want ik was urenlang in gesprek met de Heer. Zelden heb ik zo lang en zo innig mijn hart voor Hem uitgestort. Deze nacht zal ik nooit vergeten, Want Hij gaf een lied in de nacht en de andere morgen was ik zo fit alsof ik de hele nacht goed had geslapen.
Oei !
Tijdens ons verblijf van bijna een week bij ]ohn en Judy Nauta trok Fija op een morgen bij het aankleden per ongeluk de aansluiting van de spuit uit de portacath in haar zij. Wat nu? In uiterste noodgevallen mocht ik hem er zelf Weer indrukken, maar omdat we geen nieuw steriel exemplaar hadden, vonden We het beter om doktershulp te zoeken. In het gezondheidscentrum van Temecula wilde men niet helpen. Judy had uitgelegd dat Fija kanker had en door de portacath chemo werd toegediend. Daar wilde de dokter zich niet mee bemoeien omdat dit alleen was toegestaan voor specialisten. Haar eigen huisarts was de volgende die we bezochten maar die was ook bang dat als er iets fout zou gaan en we haar zouden kunnen aanklagen. De derde poging was raak, maar dat kwam omdat er maar een persoon in het kamertje kon waar de afspraken werden gemaakt. Ik ging dat kamertje binnen en vertelde de dokter dat de portacath bestemd was om vitaminen in te spuiten om de zieke lever te behandelen. Het woordje gebruikte ik niet. Hij vond het heel interessant en wilde er alles over weten. Dat kon, ik vertelde alles wat ik kwijt wilde, maar niet dat Fija net een behandeling achter de rug had in een kanker kliniek. Ik mocht met Fija naar een behandelkamer en hielp haar uitkleden. Een verpleegster bracht een doos met schaar, pincetten, verbandgaas, pleisters, allerlei huidverzorgings-middelen en een stel flesjes met desinfecterende middelen. De dokter gebruikte alleen de schaar, een druppel jodium en een pleister, de rest kregen we mee. Anders werd het toch maar weggegooid. Wel een duur doosje: $ 95,00. Maar Fija was geholpen.
Foto: Links van Fija en mij June Theodore en rechts John Nauta
