Loreto,
(een stad op een berg…)
Wat hadden we lekker geslapen! Zo hoog in de heuvels in Italië is het ‘s nachts altijd wat kouder en dat was een welkome afwisseling omdat we het nogal warm hadden gehad overdag. Het was juli en heet overdag. De avond tevoren waren we even de stad ingelopen om de honden ook de kans te geven de benen te strekken en hun abluties te laten plegen. Dat viel niet mee, want er was weinig groen. Wel stonden in alle straten dingen die er uit zagen als een soort badhokjes en omdat deze stad een bedevaartplaats van de RK kerk is, dachten wij dat het biechthokjes waren waar de pelgrims aan de lopende band (vergeef me de uitdrukking) hun zonden konden belijden.
Na onze heerlijke nachtrust liepen we nog even de trappen op naar de binnenstad. We waren nieuwsgierig naar die biechthokjes. We vroegen ons af hoeveel mensen er gebruik van zouden maken. In de Bijbel lezen we dan wel niets over biechthokjes. Toch kan iemand met berouw over zijn zonden en die belijden in zo’n eng hokje waar een priester meeluistert. Belangrijker is dat God het ook hoort en totaal onafhankelijk van de mening van de mee luisterende priester elke zonde van de berouwvolle zondaar vergeeft. Als men met een oprecht hart belijdt maakt het echt niet uit in welk vertrek men dit doet…
Maar het was helaas heel anders. De ‘biechthokjes’ bleken verkoopstalletjes te zijn. Er waren beelden te koop van Maria, Christoffel, Anthonius, Barbara, Johannes, (maar een andere dan de verschillende die in de Bijbel worden genoemd). Verder waren er beeldjes te koop van pausen, al langere of kortere tijd geleden gestorven. Ook beeldjes van een of andere belangrijke pastoor uit de omgeving en rozenkransen. En verder zo ontzaglijk veel kaarsen dat de rekening van NUON jarenlang drastisch naar beneden zou kunnen.
Ik weet nu wat er in Paulus’ gemoed gebeurde toen hij de afgodsbeelden zag in Athene, hij werd geprikkeld in de geest. Dat had ik nu ook. Wel religie maar niets van de levende God. Niets van de Verlosser van zonden.
Loreto, een stad op een berg, maar een stad die alleen kunstlicht verspreidt. En wat is dat donker!
De Heere Jezus maakt de vergelijking met de mens als een stad op een berg en dan zegt Hij: ‘Een stad op een berg kan niet verborgen blijven.’
Hierdoor werd ik even gezond egocentrisch. Ik ben dus ook een berg die vanuit de verte zichtbaar is. En als mensen mij nu eens van dichtbij komen bekijken? Zien ze dan iets van het werk van de Verlosser in mij? Of ben ik dan net als de pruimenboom achter in mijn tuin. Hij valt op omdat hij zoveel blad heeft, maar pruimen, hó maar! Daar moet je naar zoeken. Nou ja, kijk, dat is dus echt zónde!
