3 Een nieuwe weg
Een nieuw leven
Kort na deze periode in ons leven kwamen We in Contact met Bill en Truus Fikse, die toen tijdelijk in Nederland woonden en Zich vanwege de organisatie 'Campus Crusade for Christ’ bezighielden met evangelisatie en met toerusting van gelovigen. Van hen hebben we in die tijd heel veel geleerd. We leerden onder andere om ons, beetje bij beetje weliswaar, over te geven aan de Heer waardoor ons leven steeds meer inhoud en blijdschap kreeg. We gingen vragen naar Zijn wil voor ons leven en dat leidde ertoe dat
we zes jaar later besloten dat ik mijn baan (nog steeds in de transportwereld, ik was intussen eerst loodsbaas in het stukgoed en beheerder van een meubeloverslagcentrum, en later dienstleider in geldtransporten geworden) op zou geven om 'voor de Heer' te gaan werken. Ik zet dat met opzet tussen aanhalingstekens omdat ik in de loop van de tijd wel heb geleerd dat alle werk dat een gelovige doet 'voor de Heer is’. Ook kleren verstellen, eten koken en auto's repareren om maar iets te noemen. Dat alles kunnen we ‘als voor de Heer' doen. Ik wil eerst nog iets vertellen over een ontmoeting met Bill en Truus in Leersum, waar zij toen woonden.
Op een dag in het voorjaar, in 1975 was ik bij hen op bezoek. lk was met Bill op zolder waar hij een ruimte had ingericht als studeervertrek. We hadden er behoefte aan om samen te bidden. Eerst bad Bill en terwijl hij in gebed was kwam Truus de trap op.
Bill zei: "Heer daar komt Truus aan met de koffie en ik moet even de deur voor haar opendoen.”
Nadat hij het dienblad met de koffie van Truus had overgenomen en op zijn bureau had gezet en de deur weer achter haar had dichtgedaan ging hij verder met bidden: “Heer hier ben ik weer
en we gaan gewoon verder...".
Nooit eerder had ik iemand ontmoet die zo persoonlijk met God omging. Voor hem was het heel gewoon om op zo’n eenvoudige manier met de Heer te spreken. Later, toen we er eens over spraken en ik hem vertelde dat ik er toen wel wat moeite mee had gehad zei hij: "Ik kon er toch niet omheen draaien, de Heer had Truus allang zien aankomen en Hij zou het gek gevonden hebben als ik mijn vrouw niet even had geholpen.”
Na dat ’koffie-incident' was het even later mijn beurt om te bidden. In mijn gebed zei ik tegen de Heer dat ik alles wilde doen wat Hij van mij vroeg en dat ik overal wilde gaan waarheen Hij me zou sturen, en weer deed Bill iets onverwachts.
Hij riep: ”Stop! Weet je wel wat je zegt?"
Enigszins in verlegenheid gebracht door die plotselinge onderbreking zei ik hem dat ik het echt meende toen ik zei dat ik de Heer overal wilde volgen.
"Okay", zei Bill toen, ”ga dan maar weer verder."
Dit voorval ben ik nooit meer vergeten en ook niet wat hij diezelfde middag tegen me zei voor ik weer naar huis ging, “Martien, je zult zien dat de Heer dat gebed gaat verhoren, want het was een gebed naar Zijn wil.”
Het kwam uit. De Heer leidde ons eerst naar de Evangelische Bijbelschool in Doorn. Terwijl ik daar studeerde, werkte Fija als Hoofd van de huishouding op het Brandpunt waar de Bijbelschool toen was ge-
huisvest, Ze zorgde daar voor het eten en drinken van de studenten en ook voor de gasten die daar in de vakantietijd kwamen.
Later werkten we aan een Bijbelschool op Aruba en weer later deden we evangelisatie- en gemeente-opbouwwerk in Zuid Nederland.
Ik was door de jaren heen van binnen altijd chauffeur gebleven. Dat is een ’besmetting' die je, als je die eenmaal hebt, nooit meer kwijt raakt.
Een vriend uit Amerika, Raleigh Huls, een gepensioneerde chauffeur, noemde het iets anders, iets vriendelijker. Hij noemde het 'a lifetime love affair'. Vanwege die levenslange liefde was ik heel gelukkig toen de Heer voor ons een deur opende om evangelisatiewerk te gaan doen onder de internationale chauffeurs.
Fija was altijd een echte ’chauffeursvrouw' gebleven. Ze hield ervan om met chauffeurs om te gaan en als we op de weg een vrachtwagen inhaalden keek ze altijd wat voor één het was. Om de chauffeurs te bereiken reisden we samen -onze drie zonen waren in die tijd al getrouwd- door het grootste gedeelte van Europa. Daarvoor hadden we een camper aangeschaft en lectuur in vrijwel alle talen van Europa. We reden van parkeerplaats tot parkeerplaats en van grens naar grens en probeerden in contact te komen met de chauffeurs.
Deze evangelisatiewerkzaamheden zorgden er op hun beurt voor dat we in contact kwamen met een organisatie in de Verenigde Staten die hetzelfde werk in Noord Amerika doet: Highway Melodies. Fija en ik waren door hen uitgenodigd om naar hen toe te komen en op verschillende bijeenkomsten te vertellen over het werk dat wij hier in Europa deden. We zouden in oktober vertrekken en wegblijven tot eind november. De toekomst zag er wat dat betreft prachtig uit en beloofde heel veel goeds.
Foto: Met onze Renault camper bij mijn geboortedorp Goudriaan
