Bokkum
Wij besloten om in november nog een paar zomerse weken in te voegen. Half november reden we in zuidelijke richting op zoek naar een plek waar we nog een verlaat bruin kleurtje op de diverse in het openbare leven toonbare lichaamsdelen te krijgen.(Bij het ouder worden lijken deze delen, esthetisch gezien, ook steeds minder geschikt tot openbare vertoning…)
Hoe verder we naar het zuiden reden hoe mooier het weer werd. Af en toe luisterden we naar de korte golf radio om te horen hoe het weer thuis was Wij hadden temperaturen ver boven de twintig graden en thuis was het druilerig en koud, zo rond de twaalf graden. Heerlijk toch? Er is toch geen groter vermaak dan leedvermaak. Maar na een week gebeurde er iets heel ergs! We luisterden weer naar de Wereldomroep en hoorde dat het in Nederland 19 graden was terwijl wij het moesten doen met een graad of zestien die gepaard ging met een enorme hoge luchtvochtigheid. Het verbaasde me dat er nog vogels door de lucht vlogen want het voelde wel heel erg klam aan. Het zou me niet verwonderd hebben als er bijvoorbeeld zalm en bokking, samen met inktvissen boven mijn hoofd hadden gezwommen.
Hoewel, die bokking (mijn opa zei altijd ‘bokkum’) is een verhaal apart. Het is namelijk de enige vis ter wereld die niet bestaat! Ik heb de laatste jaren als ik ergens in een vissershaven was aan de vissers ter plaatse gevraagd of zij ook op bokking visten. Het antwoord was steeds negatief. Niemand vist op bokking. Sterker nog, ze komen zowel in zoet- als in zout water totaal niet voor. Telkens als ik er naar vroeg schoot ik een bok. Maar ook dat klopt niet, want er was in geen velden of wegen een bok te zien.
