Nasi
Het was in de zomer van 1959. Hij was een Javaanse Nederlander die, nadat het voormalig Nederlands Indië onafhankelijk was geworden, van naar ons land gekomen was. Hij sprak gebrekkig Nederlands, maar hij viel op door zijn vriendelijkheid. Het leek wel of hij altijd blij was. We noemden hem Nasi.
Hij werkte in een fabriek die achter ons huis stond. In de middagpauze kwam hij altijd ‘achterom’, over ons erf naar de winkel van mijn vader en kocht dan een spritskoek of iets anders dat niet zo duur was. In de open schuur waar hij langs liep stond een heel oude verroeste fietspomp. Hij vroeg mij op een dag: ‘Ikke pom’. Ik begreep het eerst niet en hij herhaalde: ‘Ikke pom’. Toen hij zag dat ik hem echt niet begreep wees hij naar die oude verroeste pomp. Ik zei hem: ‘Dat moet ik aan mijn vader vragen.’ Hij zei: ‘Bader bragen’, want hij had kennelijk problemen met onze ‘v’.
Mijn vader kwam er net aanlopen en hij sprak hem aan: ‘Bader ikke bragen, ikke pom’. Hij was al wat wijzer geworden en begreep dat we hem niet zo goed konden verstaan dus wees hij naar de pomp. Mijn vader, die blij was dat hij hem kwijt kon, zei: ‘Neem jij die pomp maar mee hoor’; hij pakte hem op en gaf hem Nasi in de hand. Die keek mijn vader aan met een overweldigende blik van dankbaarheid waarop hij wegliep met zijn schat.
Het was een aantal weken later toen Nasi over ons erf liep met zo te zien een nieuwe fietspomp onder zijn arm. Mijn broer was bij de bakkerij de bakfietsen aan het laden en Nasi zette de fietspomp naast een bakfietswiel met een wat slappe band. Hij deed de slang op het ventiel en begon te pompen. De band kwam met elke slag van de pomp iets hoger. Mijn broer stond het zo even aan te kijken en Nasi zei: ‘Bim, kopen pom?’ ( Het bleek dat hij ook moeite had met de ‘W’.) Toen mijn broer niet meteen antwoordde zei Nasi: ‘Bader bragen kopen pom.’
En zo gebeurde het dat mijn vader zijn eigen weggeven pomp van Nasi terugkocht. Nasi had hem geschuurd en gelakt er een nieuwe plank onder gemaakt en er een nieuwe zuiger ingezet. Kennelijk had hij bij de fietsenmaker, een paar huizen verder, een sticker gekregen, want er stond op ‘Voor een Gazelle naar Chaigneau’ De prijs? Twee Gulden en vijftig cent. Toen ik trouwde heb ik de pomp meegekregen en heb hem nog jaren gebruikt. Nee, Nasi is niet vergeten.
