Dienende moeders
Op zondagmorgen waren we in een stadje dicht bij Parijs bij het gebouw waar de samenkomst werd gehouden. Wij waren er om vijf voor tien en hoewel de dienst om tien uur zou beginnen waren we de eerste. Even later kwam een mevrouw met een sleutel die de deur voor ons openmaakte en ons binnen liet. Ze wees ons ook een plaats aan waar we konden gaan zitten. Op de achterste bank vlak bij de deur. En daar zaten we dan helemaal alleen in die grote zaal.
Inderdaad bleek het helemaal te kloppen, de dienst begon echt om tien uur. Alleen bij ons zijn we gewend dat om die tijd de ‘mededelaar’ de collecten aankondigt. Hier begon de samenkomst precies om tien uur met… binnenkomen van de beminde gelovigen. Dat duurde een kwartiertje en toen begon het volgende gedeelte: de gemeentelijke bidstond die een half uur duurde.
Tegen elven was de bidstond afgelopen en werd alles gereed gemaakt voor de eredienst. Brood en wijn werden op tafel gezet waarna een broeder een lied op gaf wat we met elkaar zongen. Dat zingen in het Frans, dat lukt me vrij aardig en door de verschillende liederen die werden opgegeven en de gedeelten die uit de Schrift werden voorgelezen konden we de lijn van de samenkomst vrij goed volgen.
Voor ons was een jong echtpaar gaan zitten, zij verkeerde in het laatste stadium van gezegende omstandigheden. Tussen haar en haar man zat een eerdere zegening. Als professionele opa schatte ik het jongetje op ongeveer anderhalf jaar. Ik denk dat ik er niet ver naast zat, gelet ook op het speelgoed dat de ouders hadden meegebracht om het broertje van het volgende kindje tijdens de dienst rustig te houden.
Helaas was het speelgoed niet zo geschikt voor de reden waarvoor we die morgen bij elkaar waren gekomen. Het was zo’n plastic schrijfding waar je met plastic stift overheen moest gaan om strepen te trekken, want tot veel meer schrijfkunst was de kleine niet in staat. Helaas was de ondergrond wat bobbelig waardoor er bij het strepen trekken een soort bbrrrrttt bbbrrrtt geluid ontstond. Dat was heel dikke, maar ook heel korte pret. Hoewel de moeder door haar omvangrijke situatie zich niet zo makkelijk kon bewegen presteerde ze het om in een flits alles af te pakken van het jongetje.
Dit was niet naar de zin van haar zoontje en hij begon meteen met leren praten. Hardop. Dat ik het niet verstond kwam niet alleen omdat ik niet zo goed ben in Frans want het Franse blêren is vrijwel identiek aan de Nederlandse variant. Om het geluid in te dammen hield moeder even zijn mond dicht. Daarna gaf zij hem een houten puzzel. Dat was leuk! Die houten uitgezaagde figuurtjes moesten in een precies passend holletje worden gestopt. Dat lukte niet zo goed, dus begon het kindje enig geweld te gebruiken. Hij sloeg met hout op hout. Het bbrrtt bbrrrttt van het vorige spelletje was nog vrij geluidloos vergeleken bij dit wat hij nu produceerde. De moeder wilde in een zwaai de hele boel bij elkaar grijpen, maar helaas, het ging iets anders. Het jongetje zag het aankomen en greep wat zijn kleine handjes konden graaien en ongecontroleerd gooide hijzelf de hele handel weg.
En daar zat ik dus. De stukjes kletterden op de grond. Met zijn andere hand nam het jongetje een klein tasje waarin allerlei vingerpoppetjes zaten. Die vlogen ook in het rond. Als goed getrainde opa ging ik op mijn knieën op de grond zitten om alles bij elkaar te zoeken. En prettig bijverschijnsel bij deze actie van mijn kant was dat er een brede spijl tussen mijn hoofd en dat van het kind kwam. ‘Kiekeboe spelen’ was hierdoor automatisch geboren. Moeder had geen kind meer aan hem totdat… er een penetrante geur ontstond. De vader die er tot nu toe enigszins voor spek en bonen bij had gezeten deed iets wat ik nooit heb gedaan en ook nooit zal doen: hij rook aan het kind. Dacht hij soms dat ik, ouwe Pays Bassenaar, zo iets zou kunnen produceren?
Hoe dan ook, hij verdween met zijn nazaat door een deur waardoor de rust weer terugkeerde.
Deze zondag werd ik mij bewust van een belangrijke les: Zoals de broeders een belangrijke taak hebben in het opgeven een lied, het uitspreken van een gebed of het lezen uit de Schrift. Zo is er ook een belangrijke taak voor de zusters. Ze zouden er bijvoorbeeld op moeten toezien dat de kinderen passend speelgoed mee krijgen waardoor ze er helemaal bij kunnen blijven en zo letterlijk spelenderwijs opgroeien in de samenkomsten. Niet alleen de dienende broeders hebben wijsheid nodig om te weten wat ze mogen brengen, maar ook de zusters hebben een verantwoordelijke taak. Met wijsheid het speelgoed uitzoeken.
